Οι πρώτες υπνώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα στα θεραπευτήρια, στη συνέχεια στην Αρχαία Αίγυπτο, και ακολούθως στα χαρακώματα των Α και Β Παγκοσμίων Πολέμων, από στρατιωτικούς γιατρούς. Παρά το γεγονός ότι σε Αμερική και σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει αναγνωριστεί επίσημα ως θεραπευτική μέθοδος από τη δεκαετία του 60, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, και μόλις το 2017 το ΕΚΠΑ εκπόνησε πρόγραμμα εκπαίδευσης με τίτλο «Ύπνωση-χαρακτηριστικά και θεραπευτικές εφαρμογές».
Η ύπνωση μπορεί να συνδράμει σχεδόν σε κάθε κατάσταση ψυχοσωματικού ή αυτοάνοσου, πάντα και με τη σύμφωνη γνώμη του θεράποντος γιατρού, και σε ορισμένες περιπτώσεις και αυτόνομα όπως εξηγεί ο κ. Γεωργιάδης, επισημαίνοντας ωστόσο ότι αντενδείκνυται σε περιπτώσεις επιληψίας.
Παράλληλα τονίζει ότι είναι μία διαδικασία απόλυτα ασφαλής, αφού ο ασθενής εκείνη την ώρα έχει πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του, καθότι απλά χαλαρώνει κι επί της ουσίας «κοιμάται» μόνο το νευρικό του σύστημα.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης που παραχώρησε ο ψυχοθεραπευτής-κλινικός υπνοθεραπευτής Ε.Κ.Π.Α Παναγιώτης Γεωργιάδης.
Απ' ότι γνωρίζουμε οι πρώτες υπνώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα, στα θεραπευτήρια και ονομάζονταν εγκοιμήσεις.
Πράγματι οι πρώτες εγκοιμήσεις έγιναν στα θεραπευτήρια της Αρχαίας Ελλάδας και από κει πέρασαν και στην Αρχαία Αίγυπτο. Η διαδικασία ήταν σχετικά απλή. Ο ασθενής περνούσε μέσα από ένα λαβύρινθο, προκειμένου να κουράσει το σώμα του με φυσικό τρόπο. Στο κέντρο του λαβυρίνθου υπήρχε η τροφή που έπρεπε να φάει για την ασθένεια του, και αφού κοιμόταν, οι θεράποντες πήγαιναν από πάνω του και ψιθύριζαν στο σώμα του, την θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσει. Αυτό συνέβαινε στην αρχαιότητα. Η ύπνωση χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στη διάρκεια των Α και Β Παγκοσμίων Πολέμων από τους στρατιωτικούς ιατρούς. Στην Αμερική η ύπνωση έχει εγκριθεί από τον Αμερικανικό Ιατρικό Σύλλογο ως θεραπευτική μέθοδος από το 1955, με τις πρώτες πανεπιστημιακές έδρες να δημιουργούνται εκείνη τη χρονιά σε αρκετές Πολιτείες. Στην Αγγλία ο Βρετανικός Σύλλογος Ψυχολόγων αποδέχτηκε την ύπνωση ως θεραπευτική μέθοδο το 1961. Στη χώρα μας μόλις το 2017 το ΕΚΠΑ εκπόνησε πρόγραμμα εκπαίδευσης με τίτλο «Ύπνωση-χαρακτηριστικά και θεραπευτικές εφαρμογές».
Ακούμε και διαβάζουμε ότι η θεραπευτική ύπνωση λύνει το πρόβλημα σε χρόνο «dt » σε σχέση με τις κλασσικές μεθόδους ψυχοθεραπείας ή ψυχανάλυσης. Ισχύει κάτι τέτοιο και αν ναι γιατί;
Σε συγκριτική μελέτη που πραγματοποίησε το «American Health Magazine» για τις θεραπείες ψυχοθεραπείας, τα συμπεράσματα ήταν τα εξής: Στην κλασική ψυχανάλυση το ποσοστό επιτυχίας από τη θεραπεία είναι 30-35% μετά από 600 συνεδρίες, κάτι που μεταφράζεται σε 15 χρόνια εβδομαδιαίων συνεδριών. Στη γνωσιακή συμπεριφοριστική προσέγγιση, το ποσοστό επιτυχίας από τη θεραπεία φτάνει το 70-75% μετά από είκοσι τέσσερις, είκοσι πέντε συνεδρίες, ενώ στη θεραπευτική κλινική ύπνωση το ποσοστό επιτυχίας μετά από έξι κατά μέσον όρο συνεδρίες, αγγίζει το 90-95%.
Και γιατί είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές;
Γιατί στη διαδικασία της ύπνωσης, επειδή επικοινωνούμε με το ασυνείδητο κάνοντας στο πλάι το συνειδητό νου, δεν χρειάζεται να καταναλώσουμε 20 συνεδρίες για να πείσουμε τον ασθενή ότι πχ πραγματικά αγαπάει τη μαμά του. Κι άλλες τριάντα ότι η μαμά του τον αγαπάει. Κι άλλες πενήντα συνεδρίες για να αποδεχθεί την κατάσταση του. Στην ύπνωση ξεγελάμε το συνειδητό και επικοινωνούμε απευθείας με το ασυνείδητο, προκειμένου να επαναπροσδιορίσουμε, ή να κατευθύνουμε το ασυνείδητο. Η βαθύτερη ρίζα των αυτοάνοσων, αλλά και των ψυχοσωματικών ασθενειών, πολύ συχνά είναι μία εσωτερική σύγκρουση, η οποία λαμβάνει χώρα στις πτυχές του ασυνείδητου, συνήθως με την πλήρη άγνοια του συνειδητού νου του ασθενούς. Έτσι λοιπόν μέσα από την θεραπευτική ύπνωση ανοίγουμε τον δρόμο επικοινωνίας με τις παρυφές του ασυνείδητου, χτυπώντας συνεδρία, συνεδρία το πρόβλημα στη ρίζα του, και όχι εξαφανίζοντας μόνο το σύμπτωμα.
Κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο για τον ασθενή; Δεν καταργείται η ελεύθερη βούληση; Κάποιοι φοβούνται ότι μπορεί να μην ξυπνήσουν. Τελικά κοιμάται ο ασθενής ή απλά χαλαρώνει;
Η ακριβής έκφραση της ύπνωσης είναι neuro-hypnosis, δηλαδή ύπνωση του νευρικού συστήματος. Επί της ουσίας κοιμίζουμε το νευρικό σύστημα. Ο ασθενής εκείνη την ώρα έχει πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του. Έχει την αίσθηση ότι κοιμάται, αλλά δεν κοιμάται. Βασικά προ απαιτούμενα για την ύπνωση είναι μόνο δύο πράγματα : 1. Να εμπιστευθεί ο υπνωτιζόμενος τον θεραπευτή, και 2. να θέλει να κάνει την αλλαγή, που κατά βάθος επιθυμεί. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση θεραπευτής να κατευθύνει ασθενή να προβεί σε κάτι που ο ίδιος δεν θέλει. Η ύπνωση είναι απόλυτα ασφαλής, και τολμώ να πω ότι αν εκείνη την ώρα το κτίριο πάρει φωτιά, ο υπνωτιζόμενος θα φύγει πριν από μένα.
Δώστε μας μερικά παραδείγματα του πόσο γρήγορα δρα η θεραπευτική ύπνωση.
Σε καταστάσεις όπως η στυτική δυσλειτουργία κατά κανόνα χρειάζονται 2-4 συνεδρίες, όπως επίσης και στις κρίσεις πανικού, ή σε κάποιες φοβίες. Στην ψωρίαση μπορεί να έχουμε πλήρη αποθεραπεία σε 4-6 συνεδρίες. Ωστόσο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, κάθε περίπτωση ξεχωριστή και μπορεί να χρειαστούν λιγότερες ή περισσότερες συνεδρίες. Στην ελαφριά κατάθλιψη μπορούμε να βοηθήσουμε πάρα πολύ, ακόμα και στην διακοπή φαρμακευτικής αγωγής, πάντα με τη σύμφωνη γνώμη του ψυχιάτρου. Η ύπνωση γενικά μπορεί να συνδράμει σχεδόν σε κάθε κατάσταση ψυχοσωματικού ή αυτοάνοσου, πάντα και με τη σύμφωνη γνώμη του θεράποντος γιατρού.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και μόνη της ή πάντα εφαρμόζεται αποκλειστικά σαν συμπληρωματική πρακτική;
Ναι μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα σε κάποιες περιπτώσεις που τα άτομα έχουν αλλεργίες σε κάποια φάρμακα, ή για κάποιους λόγους δυσκολεύονται να ακολουθήσουν φαρμακευτικές αγωγές. Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις κρίσεων πανικού ή σε κάποιες φοβίες.
Σε ποιες περιπτώσεις αντενδείκνυται;
Σε περιπτώσεις επιληψίας.
της Τάνιας Η. Μαντουβάλου
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire