Ένα από τα πιο γρήγορα και αποδοτικά επαγγέλματα της εποχής μας είναι η επαιτεία.
Δεν ξέρω αν φταίει η ανεργία ή η απελπισία των νέων που δεν μπορούν ακόμα και αν ξέρουν να κάνουν τίποτα. Τι κι αν σπουδάζουν σε σχολές και πανεπιστήμια, τι κι αν κάνουν τα μεταπτυχιακά τους στο εξωτερικό και γεμίζουν τους τοίχους στα σπίτια τους με διπλώματα.
Όλα αυτά για να τα αποκτήσεις έχουν μεγάλη ταλαιπωρία, για να τα αξιοποιήσεις όμως, δεν υπάρχουν προοπτικές. Άτυχοι ή τυχεροί αυτοί που σπούδασαν και έγιναν μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι αλλά βρήκαν δουλειά σαν ντελιβεράδες, σε σουπερμάρκετ ή ακόμα και σκουπιδιάρηδες σε διάφορα προγράμματα με 300 ή και λιγότερα ευρώ. Το πιο γρήγορο, το πιο δοκιμασμένο και αποδοτικό επάγγελμα της εποχής μας, είναι η επαιτεία.
Έχει γεμίσει ο κόσμος επαίτες.
Έξω από τις εκκλησίες, τα σουπερμάρκετ, τα φανάρια, όπου κι αν κοιτάξεις, ακόμα και έξω από τα σπίτια μας, υπάρχουν διπλωματούχοι επαίτες, άλλοι για να κερδίσουν τα προς το ζην ,άλλοι για τα ναρκωτικά και άλλοι από συνήθεια γιατί δεν μπορούν να βρουν άλλη δουλειά με τέτοιες αφορολόγητες αποδοχές. Απ' το κακό στο χειρότερο και ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Θυμάμαι τον Ψάλτη στην ελληνική ταινία "Μάντεψε τι κάνω τα βράδια" και αναρωτιέμαι, ήταν το χθες ή το σήμερα;
Γιατί ακόμα και στο παρελθόν ο ζητιάνος είχε αξιοπρέπεια και όνειρα για το τι θα γίνει και τι θα κάνει, μετά από τη δυσκολία που τον έκανε περιστασιακά ζητιάνο για να ξεπεράσει κάποιο του πρόβλημα.
Σήμερα, γίνονται ζητιάνοι γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν; Ή μήπως η επαιτεία θεωρείται μία από τις πιο γρήγορες και αποτελεσματικές, σταδιοδρομίες; Η Ελλάδα που έχει στην Ιστορία της την Ψωροκώσταινα, μια ζητιάνα του παρελθόντος που προίκιζε κορίτσια για να παντρευτούν, βοήθαγε κόσμο να επιβιώσει και όταν πέθανε η ιστορία της γράφτηκε με χρυσά γράμματα για το έργο που είχε αφήσει πίσω της. Ήθελα να 'ξερα οι ζητιάνοι του σήμερα τι θα αφήσουν πίσω τους; Υπάρχουν παραδείγματα για να συγκρίνουμε το χθες με το σήμερα; Είναι ντροπή για όλους μας γιατί κάτω από τα μπαλωμένα και λερωμένα ρούχα με τη μορφή της κακομοιριάς, υπάρχουν άνθρωποι σαν κι αυτούς που το κοστούμι και η γραβάτα τους δείχνει πιο όμορφους και νομίζουμε ότι είναι καλύτεροι.
Ζούμε σε ένα κόσμο που κανένας δεν είναι αυτός που φαίνεται.
Όλοι μας είμαστε αυτό που κάνουμε. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι πρέπει να βρούμε καινούρια πράγματα, γιατί δεν γίνεται όλος αυτός ο πληθυσμός να είναι μπαρίστες, ντελιβεράδες, σκουπιδιάρηδες και ζητιάνοι. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουμε, δεν έχουμε όμως τη δύναμη να δούμε ότι αύριο θα είναι πολύ αργά.. Γεώργιος Ρεθυμιωτάκης
Γ. ΡΕΘΥΜΙΩΤΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ -
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ"
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire