Δύο μεγάλοι καλλιτέχνες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ελληνικό τραγούδι, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ενώνουν τις φωνές τους, στις 27 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο (στις 21.00), σε μια ξεχωριστή συναυλία για έναν και μόνο σκοπό, για τα 30.000 παιδιά που στηρίζει το «Μαζί για το Παιδί».
Πρόκειται για μια ένωση μη-κερδοσκοπικών σωματείων και ιδρυμάτων, που εργάζονται για την ευημερία περισσότερων από 30.000 παιδιών κάθε χρόνο εκ των οποίων τα 10.000 σε συστηματική βάση. Κύριος στόχος της Ένωσης- που ξεκίνησε να λειτουργεί στην Ελλάδα το 1996- είναι να προσφέρει βοήθεια σε παιδιά και νέους που αντιμετωπίζουν την φτώχεια, την αναπηρία, την κακοποίηση και την αρρώστια.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Γιώργος Νταλάρας μίλησαν στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στη Νάντια Μπακοπούλου για το πρόγραμμα της συναυλίας στο Ηρώδειο, τη συνεργασία τους που ξεκινάει τη δεκαετία του ΄80 με τη «Σκόνη», τη σχέση τους με τον χρόνο, τη νέα γενιά τραγουδιστών αλλά και για τη σημασία της αλληλεγγύης στις μέρες μας.
Ερ.: Μετά από έναν επιτυχημένο χειμώνα στην Ακτή Πειραιώς, συναντιέστε ξανά στη συναυλία στο Ηρώδειο. Ο καθένας σας χωριστά έχει αφήσει το δικό του στίγμα στο ελληνικό τραγούδι. Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια. Που συναντιούνται οι πορείες σας και τι κρατάτε από τη συνύπαρξή σας στη σκηνή;
Γ.Ν. Ήταν πραγματικά εξαιρετική η συνεργασία τον χειμώνα με τον Λαυρέντη και τον Γιάννη Κότσιρα. Ήταν ένα πρόγραμμα 4 και πλέον ωρών, γεμάτο αγάπη και καλή διάθεση. Όσο για τον Λαυρέντη μάς συνδέουν πάρα πολλά. Πρώτα απ' όλα, καταγόμαστε και οι δύο από μουσική οικογένεια, λατρεύουμε και οι δύο την μεσογειακή μουσική, τα ιταλικά τραγούδια, τα ισπανικά, τα πορτογαλέζικα, τα ladino, έχουμε μανία και αγάπη για τον καλό στίχο και το κυριότερο λατρεύουμε και οι δύο τις μοναχοκόρες μας! Είμαστε πραγματικοί φίλοι, τον αγαπάω και τον πονάω και εκείνος το ίδιο. Πέρα από τη φιλία μας όμως, η συνεργασία μας 30 χρόνια τώρα, γέννησε τραγούδια που αγάπησε ο κόσμος, τ' αγκάλιασε και τα κρατάει πάντα ζωντανά.
Λ.Μ. Είναι μεροληπτικότατη η κρίση μου για τον Νταλάρα, διότι είναι βασικός παράγοντας που με βοήθησε όταν πρωτοξεκινήσαμε με τους Τερμίτες, όταν κάναμε το Διδυμότειχο blues. Τον θεωρώ κορυφαίο τραγουδιστή, μαθαίνω από αυτόν, κι αυτή είναι η αλήθεια. Περάσαμε έναν εξαιρετικό χειμώνα μαζί, και με τον Γιάννη Κότσιρα, μα με τον Γιάννη έχω παίξει κι άλλες φορές, ο Νταλάρας ήταν το καινούριο στην υπόθεση. Κι ενώ είχαμε κλεισμένο το καλοκαίρι από πριν, είπαμε να κάνουμε αυτές τις συναυλίες ώστε να ολοκληρώσουμε αυτή τη συνεργασία με ανοιχτές τις πόρτες και για το μέλλον.
Ερ.: Τι θ΄ ακούσουμε στη συναυλία στο Ηρώδειο;
Γ.Ν. Στη βραδιά στο Ηρώδειο, αποφασίσαμε με τον Λαυρέντη να κάνουμε ένα συναυλιακό πρόγραμμα χωρισμένο σε τρία μέρη. Μια επιλογή από τραγούδια σταθμούς και των δυο μας, μετά τα τραγούδια τα δικά του που έχω ερμηνεύσει εγώ, αρχίζοντας με την «Σκόνη» πριν 30 χρόνια και τα δικά μου τραγούδια που έχει αγαπήσει εκείνος. Στη σκηνή θα συμπράξουν δέκα μουσικοί που θα ερμηνεύσουν αυτά τα διαφορετικά είδη. Ροκ μπαλάντες, έντεχνα τραγούδια και λαϊκά. Από τη «Σκόνη» και το «Διδυμότειχο», τον «Νότο» και τον «Παλιό Στρατιώτη», στον «Καφενέ», στα «Βεγγαλικά σου μάτια», στο «Μη μου θυμώνεις μάτια μου»... Μην τα πούμε κι όλα, να υπάρχουν και εκπλήξεις.
Ερ.: Υπάρχουν περιοχές του ρεπερτορίου σας στις οποίες επιστρέφετε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση;
Γ.Ν. Διαλέγω τα τραγούδια μου με σύνεση και προσοχή και με αγάπη βέβαια. Θεωρώντας τον εαυτό μου πάνω απ' όλα μουσικό, αναζητώ διαφορετικά τραγούδια από διαφορετικά είδη μουσικής. Αλλά επειδή πιστεύω ότι ο λόγος έχει μεγάλη σημασία, διαλέγω πάντα αυστηρά και τους στίχους των τραγουδιών. Γι΄ αυτό μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω τα τραγούδια. Αν επιμένατε, θα σας έλεγα τα ρεμπέτικα, λόγω καταγωγής φυσικά, και τα πρώτα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή, του μεγάλου μου δασκάλου, αλλά και του Λοΐζου, του Μίκη Θεοδωράκη, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Μάνου Ελευθερίου. Και πως ν΄ αφήσω έξω την «Μικρά Ασία» και τον Απόστολο Καλδάρα; Γι΄ αυτό σας λέω, με ρωτάτε δύσκολα πράγματα.
Λ.Μ. Πάντα θα υπάρχουν ένα-δυο τραγούδια, αυτό όμως δεν έχει να κάνει με φόρμες ή με είδη, είναι αγαπημένα για συγκεκριμένους λόγους. Ας πούμε το «Πόσο σε θέλω» είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι για μένα γι' αυτό και κλείνω τις συναυλίες μου μ' αυτό. Το ίδιο και το «Μάτια Δίχως Λογική». Το είχα γράψει για τα μάτια της κόρης μου. Από την άλλη υπάρχουν περιοχές που αγγίζω για πρώτη φορά. Και αυτό με εξιτάρει. Γιατί μαζί με τον Γιώργο λέω και κάποια ρεμπέτικα, λέω και κάνα δυο-τρία λαϊκά, έτσι πολύ περίεργα, με βοηθάει κι αυτός. Γίνεται ένα όμορφο πάντρεμα.
Ερ.: Για δύο δημοφιλείς καλλιτέχνες όπως εσείς, ποια είναι η σχέση τους με τον χρόνο;
Γ.Ν. Εξαιρετική. Δεν με νοιάζει ο χρόνος που περνάει, είμαι συμφιλιωμένος. Ήμουν ελεύθερος από μικρό παιδί και ανέλαβα τη ζωή μου μόνος μου και νοιώθω σαν να έχω ζήσει τρεις ζωές. Έχω περάσει δύσκολα, αλλά ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Η μουσική ήταν στην ψυχή μου από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αισθάνομαι ευλογημένος που έκανα δουλειά μου το μεράκι μου. Βλέπω το φως κάθε μέρα, είμαι υγιής και το μόνο που με νοιάζει απ΄ το χρόνο που περνάει γρήγορα, είναι να προλάβω να μάθω όσο γίνεται περισσότερα για τη μουσική και τον κόσμο, ώστε να φύγω γεμάτος και ήσυχος. Η γνώση και η ταπεινότητα είναι τα καλύτερα όπλα στη σύντομη, αλλά συναρπαστική ιστορία της ζωής μας.
Λ.Μ. Εάν δέχεσαι τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος, συμφιλιώνεσαι μαζί του, δεν γίνεται αλλιώς. Φέτος το κατάλαβα καλά αυτό, οι αλλαγές ήταν πολύ έντονες και με αυτή τη λογική έκανα τον δίσκο «Άλλαξαν πολλά». Αν χωρίσω τις περιόδους της ζωής μου -και τις καλλιτεχνικές-, η πορεία μου με τις συναυλίες στον Λυκαβηττό και άλλα τέτοια πράγματα τελείωσε πριν από 10 χρόνια. Τότε ένιωσα ότι έκλεινε ένας κύκλος. Κι ενώ έλεγα «και τώρα τι;» και ήμουν πολύ προβληματισμένος, προέκυψαν στο μυαλό μου «Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο», ένα πρότζεκτ τόσο τεράστιο που πήρε τρία χρόνια. Επίσης, με τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο ήταν σαν να ξεκίνησα μια καινούρια πορεία. Όταν τελείωσα τη συναυλία, πάλι είπα «και τώρα τι;». Μετά βρέθηκε ο Μάνος Ελευθερίου στο δρόμο μου πολύ έντονα, κι ενώ μέχρι τότε ήταν απλά φίλος μου μόλις έκανα τραγούδια μαζί του είδα άλλα πράγματα πάλι. Όλα συνεχώς μεταβάλλονται.
Ερ.: Ποια είναι η άποψή σας για τη νέα γενιά τραγουδιστών;
Γ.Ν. Η καλύτερη. Και για τους τραγουδιστές και για τους τραγουδοποιούς και για τους στιχουργούς. Με την καταστροφή της δισκογραφίας είναι τόσο δύσκολη η πρόσβαση στην παραγωγή. Όμως είμαι αισιόδοξος, γιατί η κρίση φέρνει δημιουργία, διάθεση έκφρασης και πείσμα στα νέα παιδιά. Και πίσω από την κορδέλα της κατανάλωσης των καθημερινών σουξέ, υπάρχουν παιδιά που κάνουν θαύματα. Τελευταία εμπειρία πριν 2 μήνες, ήταν η συνεργασία στο Ηρώδειο με την Εστουδιαντίνα, τον Λεωνίδα Μπαλάφα, την Μαρίνα Σάττι, τους Encardia, τις Fones, τον Θοδωρή Κοτονιά, την Ασπασία Στρατηγού, για ν΄ αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Γέμισε η καρδιά μου χαρά και ελπίδα.
Λ.Μ. Υπάρχουν πολλά καινούρια παιδιά, αλλά δεν υπάρχει αυτή η σκηνή που είχαμε κάνει εμείς τότε. Γιατί, πέντε καινούριοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες δεν στοιχειοθετούν μία σκηνή, που παίζει ρόλο στα πράγματα... Όσο για τα talent shows, δεν νομίζω ότι τους βοηθάνε και τόσο πολύ, ίσα-ίσα, εγώ τα θεωρώ μάλλον αιμοβόρα, δηλαδή βγάζουν έναν και εξαφανίζουν άλλους 100. Δεν μπορείς να βλέπεις τρία παιδάκια από τα οποία θα μείνει το ένα και των άλλων δυο να τρέμει το φυλλοκάρδι τους ότι θα καταρρεύσει το όνειρό τους. Είναι φοβερό αυτό. Θεωρώ πάντως ότι υπάρχουν κάποια εξαιρετικά παιδιά. Δυο-τρεις εξαιρετικές τραγουδίστριες, όπως η Ελεωνόρα, η Μποφίλιου και άλλα τόσα αγόρια, όπως ο Μαραβέγιας, ο Μουζουράκης, ο Χαρούλης που είναι ένα ιδιαίτερο πράγμα. Μακάρι να βγάζουν συνεχώς όμορφα τραγούδια.
Ερ.: Η συναυλία στο Ηρώδειο πραγματοποιείται για να ενισχύσει τους σκοπούς της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί». Πιστεύετε ότι τέτοιες εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα πρέπει να γίνονται συχνότερα στις μέρες μας; Θεωρείτε ότι η αλληλεγγύη είναι ένα «όπλο» κατά της κρίσης;
Γ.Ν. Θεωρώ πρώτα απ΄ όλα ότι η αλληλεγγύη είναι πολιτική και κοινωνική αρετή. Είναι ένα όπλο, και στον καιρό της κρίσης πολύ περισσότερο, αλλά και στον καιρό της ευμάρειας. Ενώνει τους ανθρώπους, τους βγάζει από την απομόνωση, τους συνδέει, τους ενδυναμώνει, τους κάνει ν΄ ασχολούνται με τα κοινά. Ειδικά σ΄ αυτήν την εποχή της κρίσης, τους βοηθάει να σταματήσουν να ζουν σκυμμένοι και απελπισμένοι κοιτάζοντας τα παπούτσια τους. Δίνει στους νέους όραμα και ελπίδα σε μια εποχή ανασφάλειας και πολιτικής απαξίωσης. Όσο για το «Μαζί για το Παιδί», δεν είναι η πρώτη φορά που τραγουδάω για τα αυτά τα σωματεία, θεωρώντας ότι κάνω το αυτονόητο καθήκον μου. Οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν συνεχώς με προσήλωση και επιμονή, διαύγεια, εντιμότητα και σεμνότητα για ν' απαλύνουν τους πόνους και να διευκολύνουν τη ζωή των μικρών παιδιών. Η αρωγή μας δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά υποχρέωση. Όσο το κράτος αδυνατεί, είναι καθήκον όλων μας να συνδράμουμε στην προσπάθεια ώστε αυτά τα παιδιά να διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην υγεία, στην μόρφωση, στην ευπρεπή διαβίωση.
Λ.Μ. Είναι όμορφο πράγμα αυτό, αν μπορέσεις να κάνεις κάτι. Ξέρετε δεν θέλω να κάνω τέτοιες κουβέντες, γιατί βγαίνει ο κάθε έξυπνος και λέει «κονομάς εκατομμύρια» και τέτοιες μπούρδες. Αν μπορέσεις να κάνεις κάτι, το κάνεις και εντάξει. Καλό είναι που γίνονται τέτοιες συναυλίες και ό,τι μπορεί να κάνει κανείς για οποιοδήποτε κοινωφελή σκοπό είναι καλό. Πόσο μάλλον για τα παιδιά. Ειδικά το παιδί αν γλυτώσει, που έλεγε ο Παπαδόπουλος σε αυτό το υπέροχο τραγούδι του Θεοδωράκη, το οποίο είπε ο Παυλάρας (σ.σ. Σιδηρόπουλος), υπάρχει ελπίδα. Αυτή είναι η αλήθεια.
ΑΠΕ
0 commentaires:
Enregistrer un commentaire